آئین مستان

بر آن عزیز حیدر      واویلا

این بود ارث مادر      واویلا

که از خانه اش به گردون   واویلا

بالا رود شراره         واویلا

در بین راه آن شب      واویلا

جانش رسید بر لب      واویلا

از بس که دید آزار       واویلا

از خصم دون هماره      واویلا

او روی زین نشسته      واویلا

این با دو دست بسته      واویلا

این پشت سر پیاده        واویلا

او پیش رو سواره         واویلا

من شرار عشری          واویلا

در سینه لحظه لحظه      واویلا

منصور بارها کرد           واویلا

بر قتل او اشاره           واویلا

هر چند دخترانش دیدن داغ بابا

دیگر نبردش آن خصم از گوش، گوشواره

گردید ماه رویش در ابر خاک پنهان

دیگر نداشت بر تن از زخم ها ستاره

صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم

ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده

دگر زمان اجلم رسیده

آه وا غربتا وا غربتا

عمری برمن گذشت و یک روز خوش ندیدم / با این زانوی لرزان پشت مرکب دویدم

سرشک غربت همه دم فشاندم / ز کوچه خود را به زمین کشاندم

به یاد آن شب ز رقیه خواندم

آه وا غربتا وا غربتا

صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم

ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده

دگر زمان اجلم رسیده

آه وا غربتا وا غربتا

تار و پود مرا با چنگال غم دریدند / حتی سجاده را از زیر پایم کشیدند

در آن شب تلخ که پر از بلا بود / حریم من در دل شعله ها بود

دلم به یاد غم کربلا بود

آه وا غربتا وا غربتا

شهر مدینه کرب و بلا شد / زهرا در آنجا صاحب عزا شد

قرآن نـاطق، جـان داده مظلوم / امام صادق، گردیده مسموم

در یـاری دیـن بـا قلب مغموم / امام صادق، گردیده مسموم

خون گشته دلها یکسر ز داغش / از تربت بی‌شمع و چراغش

مظلـومی او، گـردیـده معـلوم / امام صادق، گردیده مسموم

با آنکه یار قرآن و دین بود / مانند جدّش خانه‌نشین بود

از حقّ خود بـود، پیوسته محروم / امام صادق، گردیده مسموم

در یاری دین بی‌جرم و تقصیر / گاهی به زهر و گاهی به شمشیر

ظلم به عترت بوده است مرسوم / امام صادق، گردیده مسموم

خون گشته جاری از چشم امّت / بقیۀ الله سرت سلامت

قـرآن نـاطق جـان داده مظلوم / امام صادق، گردیده مسموم

عالم همه در ماتم نشسته / قلب امام اُمّت شکسته

شد کشته جدّش، مظلوم و مهموم / امام صادق، گردیده مسموم

منبع:کتاب از صیام تا قیام

روز سپید سمت شب تار می رود

 وقتی که یار جانب اغیار می رود

 بر عکس هر سری که به کوچه  قدم زده

این بار بی امامه و دستار می رود

یاد مدینه را به دلش زنده کرده است

این آتشی که تا سر دیوار می رود

سجاده اش کشیده او را کِشانده اند

در کوچه های شهر به ناچار می رود

فرصت نداده اند که نعلین پا کند

دارد پای بی رمقش خار می رود

دست رسول بَهر نجاتش رسیده است

شمشیر سمت حنجر هر بار می رود

از هر چه بگذرم سخن یار بهتر است

عصر است شمر جانب سالار می رود

یا ایها الرسول ببین بعد از ساعتی

دارد به نیزه ای سر سردار می رود

منصور دوانیقی به فرماندار مدینه دستور داد که خانه امام صادق را آتش بزن، فرماندار مدینه دستور داد، هیزم آوردند خانه را آتش زدند. وقتی که شعله آتش از دالان خانه ی آن حضرت زبانه کشید بانوان علویه در خانه ی امام صادق (ع) شیون می زدند، به طوری که صدای آنها به بیرون خانه می رسید.

امام صادق (ع) با تلاش خود آتش را خاموش کرد، فردای آن روز چند نفر از شیعیان به محضر آن حضرت رفتند، دیدند آن حضرت محزون و گریان است.

عرض کردند: چرا گریه می کنید؟ آیا از این که دشمن چنین گستاخی به شما کرده گریه می کنید؟ با اینکه نخستین بار نیست که خاندان شما چنین می کنند.

گریز مداحی:

فرمود: گریه ام برای این است که وقتی زبانه های آتش در دالان خانه زبانه کشید، زنان و دختران را دیدم که از حجره ای به حجره ی دیگر و از جانبی به جانب دیگر می دوند، تا آتش به آنها آسیب نرساند، با اینکه من در خانه بودم. به یاد وحشت افراد خانواده ی جدم حسین (ع) در روز عاشورا افتادم، آن هنگام که دشمن به آنها وجود آورد، و منادی دشمن فریاد می زد، خیمه ها را بسوزانید.

منبع: کتاب گریزهای مداحی

آسمونا بیقرارند کبوترا پرواز می کنند 

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بارونیه آسمونش ، لب پنجره ی ایوونش ، عالمیه روضه خونش

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی

بیا و ببین مدینه چه اشکی این مردم میریزند

 تو بقیع دارند برای کبوترا گندم می ریزند

بی ضریح و بارگاهه،  این زیارت اگه کوتاهه،  لبریزه از اشک و آهه

حرف دلتو دوباره بگو،  از خاک پر از ستاره بگو،  از حرمی که نداره بگو

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی

آسمونا بیقرارند کبوترا پرواز می کنند 

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بارونیه آسمونش ، لب پنجره ی ایوونش ، عالمیه روضه خونش

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی

یا امام صادق آقا چرا شب غم سر نمیاد  

حرمی نداری اما ازم که کاری بر نمیاد

سمت بقیع پر کشیدم ،رو به قبر تو سلام میدم  ، تنها تویی تو امیدم

باز به خاطرت می باره بقیع،   باز یه زائرت کنار بقیع، سر میذاره رو دیوار بقیع

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی